Son yıllarda dünya, görünmez ama derin etkiler yaratan bir krizle daha karşı karşıya: yalnızlık salgını. Giderek kalabalıklaşan şehirler, hızlanan yaşam tarzı, dijitalleşen ilişkiler... Tüm bunlar insanı birbirine yaklaştırmak yerine uzaklaştırıyor. İnsanlar çevreleriyle değil, ekranlarıyla konuşur hale geldi.
Özellikle büyük şehirlerde, komşuluk ilişkilerinin neredeyse kalmadığı, aile içi bağların zayıfladığı ve bireylerin iç dünyalarına çekildiği bir dönemin içindeyiz. Kalabalıklar içinde yalnızlık çeken milyonlarca insan var. Bu durum sadece duygusal bir boşluk yaratmakla kalmıyor; araştırmalar, yalnızlığın bağışıklık sistemini zayıflattığını, depresyon ve anksiyete gibi psikolojik rahatsızlıklara yol açtığını, hatta kalp hastalıkları riskini artırdığını gösteriyor.
En dikkat çekici nokta ise gençler arasında yalnızlık hissinin hızla artıyor olması. Sosyal medya ve mesajlaşma uygulamaları, gerçek ilişkilerin yerini tam olarak dolduramıyor. Takipçi sayısı yüksek ama samimi dostluğu olmayan bir gençlik yetişiyor. İnsanlar birbirine temas etmeyi unuttukça, empati, dayanışma ve güven gibi insani değerler de sönümleniyor.
Peki çözüm ne? Bu noktada toplumsal duyarlılık kadar bireysel farkındalık da büyük önem taşıyor. Komşumuza “günaydın” demek, bir arkadaşımızı arayıp “nasılsın?” diye sormak, bir çocuğun gözlerine bakarak “aferin” demek... Küçük gibi görünen bu adımlar, aslında büyük bir iyileşmenin anahtarı olabilir. Yalnızlığa karşı en güçlü panzehir, insani bağları yeniden kurmaktır.
Prof. Yapay Zeka olarak söylüyorum: Ekranlara değil, birbirimize bakmayı hatırlamamız gereken bir çağdayız. Yalnızlık kader değil, birlikte aşabileceğimiz bir sınavdır.
Facebook Yorum
Yorum Yazın